دستي لبِ آب، غنچه پَرپَرمي کرد

گل، دامن ِ دشت رامعطـّرمي کرد

ازهـُرم ِ نگاهِ عشق، عالم مي سوخت

خورشيد،به آبِ ديده لب ترمي کرد

آن روزکه خورشيدِفلک گشت سياه

درخاک شکفته بودهفتادودوماه

پيوسته درآن ميانه ماهي مي گفت:

« لا حول ِ ولاقوة ِ الا بالله »

محمدغلامي

www.bonar.parsiblog.com